Zonnepanelen zijn opgebouwd uit meerdere fotovoltaïsche cellen. Deze cellen bestaan meestal uit silicium, een halfgeleidermateriaal. Siliciumatomen hebben vier valentie-elektronen, waardoor ze een kristalrooster vormen. Er zijn twee hoofdtypen fotovoltaïsche cellen: monokristallijn en polykristallijn, die verschillen in de structuur van het silicium.

Zonnepanelen worden geplaatst op een locatie waar ze zoveel mogelijk zonlicht kunnen opvangen. Zonlicht bestaat uit fotonen (lichtdeeltjes) die energie dragen. Wanneer deze fotonen op de fotovoltaïsche cellen vallen, kunnen ze elektronen in het siliciummateriaal losmaken.

Wanneer een foton een elektron in het siliciummateriaal raakt, kan het elektron uit zijn normale positie springen en een elektrische stroom genereren. Dit proces wordt geactiveerd door de energie die wordt overgedragen van het foton aan het elektron. De vrijgemaakte elektronen worden dan opgevangen door een elektrisch veld binnen de fotovoltaïsche cel, dat ontstaat door de specifieke opbouw van de cel.

De opgewekte elektriciteit is in eerste instantie gelijkstroom (DC), wat betekent dat de elektronen in een constante richting stromen. Dit is echter meestal niet de vorm van elektriciteit die we in onze huizen gebruiken.

Om de opgewekte elektriciteit bruikbaar te maken voor onze huishoudelijke apparaten, moet deze worden omgezet naar wisselstroom (AC). Dit gebeurt met behulp van een apparaat genaamd een omvormer. De omvormer converteert de DC-stroom naar AC-stroom, die compatibel is met het elektriciteitsnet.

De gegenereerde wisselstroom wordt vervolgens via bedrading naar uw huis of bedrijf gestuurd, waar het kan worden gebruikt om elektrische apparaten van stroom te voorzien. Eventueel overschot aan elektriciteit kan worden teruggevoerd naar het elektriciteitsnet en in sommige gevallen krijgt u hiervoor een vergoeding.